Spotykamy się dzisiaj z kolejnym funkcjonariuszem Policji Państwowej II RP Piotrem Dudzikiem.
O swoim Tacie opowiedziała nam córka Pani Irena Franciszka Ćwik.
Piotr Dudzik syn Michała i Eufrozyny, urodził się 14 sierpnia 1904 roku w Różance w powiecie włodawskim. Po odbyciu służby wojskowej został przyjęty do Szkoły Policji Państwowej prawdopodobnie w Sosnowcu po ukończeniu której otrzymał przydział służbowy do Posterunku Policji w miejscowości Snowicz – powiat Złoczów (Kresy wschodnie). Służył również w Złoczowie i Sasowie. W roku 1937 został przeniesiony służbowo do Posterunku Policji w Uścieczku — powiat zaleszczycki.
Służbę w Policji Piotr Dudzik pełnił od 1 grudnia 1928 roku.
Po wkroczeniu na tereny wschodnie II RP bolszewików został aresztowany i osadzony w obozie w Starobielsku, a następnie w Ostaszkowie, skąd przysłał do rodziny według relacji córki dwa listy. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD, a jego ciało pogrzebano w dołach śmierci.
W kwietniu 1940 roku żona Piotra Dudzika wraz z dziećmi tak jak tysiące polskich rodzin została deportowana z terenów zajętych po 17 września 1939 roku i wywieziona do Kazachstanu. Tam spędzili długie 6 lat. W maju 1946 roku powrócili do Polski. 
Z informacji przekazanej przez Panią Irenę Franciszkę Ćwik wynika, że jest to jedyne zdjęcie jej Taty. Pozostała dokumentacja została bezpowrotnie utracona.
Starszy posterunkowy Piotr Dudzik odznaczony został Brązowym Krzyżem Zasługi.
Tekst, zdjęcia : P.R.
